مدح و مناجات با امام رضا علیهالسلام
ساحـت قـدس تو ای آیـنـۀ «آیـۀ نـور» هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور یافت چون روشنی از نور تو ای شمس شموس! زنده شد در دل هر ذرّه تمنّای حضور در و دیوار حـریم تو دهد بـوی بهشت صحن و ایوان تو دارد اثر بوسۀ حور حجّت هشتمی و حاجت ما عرض نیاز ای چو اجداد کریمت به کرامت مشهور سرمۀ چشم کُـنَد آیۀ «فَـاخـلَع نَعـلَیک» هر مسافر که شود زائر این «وادی طور» یک نظر دید تو را «یوسف» و صد مرتبه گفت: «قُل هُوَ اللهُ أحد، چشم بد از روی تو دور» «نفس باد صبا مشکفشان خواهد شد» گر کُنَد از حرم قدس تو در طوس عبور عشق شد فرش «قدمگاه» تو چون کرد نگاه به جـمال مـلکـوتی تو در «نیـشـابور» از حدیثی که در آن روز، تلاوت کردی موج زد در همهجا سلسله در سلسله نور به تـولّای تو ای روحِ شـب قـدر قـسـم به دعای تو مگر، سر بزند صبح ظهور دستگیرِ همه شد لطف تو در «دار الفیض» دلنوازِ همه شد مهر تو در «دارِ سرور» یا مُعینَ الضُعَفا! چشم امیدش به شماست گرچه عمری ز شفق سر زده تقصیر و قصور |